Woensdag, donderdag en vrijdag zijn mijn werken dagen bij NOVO. Hiervoor moet ik naar Groningen toe. Qua reizen ben ik bijna anderhalf uur tot 2 uur onderweg. Dus per dag bijna 4 uur. Afgelopen week ben ik steeds een uur later weg gegaan. Eind maart heb ik hele duidelijke en goeie afspraken gemaakt met mijn begeleider op het werk. 1 van die afspraken is dat ik als het werk goed gaat een kwartier als beloning achter de computer mag voordat ik naar huis ga. Vanmorgen bedacht ik me ineens. Er moet iets gebeuren om er voor te zorgen dat ik volgende week gewoon weer braaf op tijd op mijn werk ben. Ik dacht. Te laat geen computer. Ik vertelde dit aan Trix. Mijn begeleider op het werk. Zij zei. Daar dacht ik gisteravond ook aan. Gisteravond. Dus toen ze lekker thuis was. Dus zij wil me echt helpen. Maar die slimmert zei. Dus vandaag ook geen computer. Ik dacht. Verdomme. Maar ik geef haar honderd procent gelijk. Gelijk afstraffen. Want nu is mijn motivatie nog groter om op tijd op mijn werk te komen. Ik zei toen voor de grap. Zie je wel dat ik NIET aan mezelf wil werken. Ik wil ZO GRAAG aan mezelf werken. Op het werk en thuis. Want het is mijn laatste kans. Weet niet waarom ik dit gevoel heb. Maar op het werk kan ik mezelf zijn en vertrouw de begeleiding. Thuis komt dat ook. Anoeska vertrouw ik helemaal en Sandra. Waarmee ik dinsdag die gesprek heb gehad. Ik ben nu net een uur thuis. Ben weer erg gespannen. Maar iets in mij zit een hele trotse Sabine.